Blogia
Adoptalia

¿Cuándo se lo contamos?

El día de San Juan, aprovechando un momento en el que estabamos solos, les di la noticia a mis padres y a mi hermana pequeña.
- Tengo un notición! Sí,una buena noticia.
- ¿Os vais a casar?
- No, mejor. Vamos a adoptar una criatura.
- (Silencio)
- Ahhhh! lo sabía, bien! ¿cómo no te he preguntado antes?
- ¿Dónde?
- Adoptar…pero

No sé si ha sido la mejor manera. Quizás debería haber buscado un momento más apropiado.
Mi madre se puso muy contenta, fue la del grito de alegría, la de la sospecha. Las madres no sé porqué siempre intuyen algo.
Mi hermana se quedó muy sorprendida y mi padre no te cuento.

- En China, queremos adoptar una niña. Aunque no sabemos qué será, ni…
- ¿Por qué no en América Latina? a mi me gustan más, claro es más difícil.
- Pero, a ver y estos niños luego cuando sean mayores los tienes que volver a llevar a su país y además tendréis que estar dos o tres meses allí y…
- ¿Tendréis que aprender chino?

En fin, muchas preguntas, muchos comentarios, muchas dudas… y poco tiempo. Teníamos que salir a tirar petardos con los más pequeños. Al principio yo estaba confusa con su reacción, excepto con la de mi madre, incluso un poco molesta porque parecía que ponían pegas.

Luego reflexioné,yo llevaba muchos meses pensando, informándome; nosotros nos habíamos tomado nuestro tiempo para fraguar este proyecto que nacía desde lo más profundo de nuestros corazones y a ellos les llegaba así, de sopetón.

3 comentarios

Anónimo -

Pilar -

Gracies Gabriel, gracies pels teus bons auguris. Sí crec que serem molt feliços

Gabriel Jaraba -

Una parella d'amics meus tenen dues nenes xinetes que són un encant; tots són molt feliços... A tu et passarà igual!